Geel is de zon

‘Zonsondergang boven een meer’ van William Turner. Het warme, wervelende geel aan de linkerzijde van het doek verbeeldt de hitte van de zon. Op subtiele wijze heeft Turner hier complementair kleurcontrast gebruikt, door koelere blauwe en witte tinten tegenover de warme kleuren te plaatsen.

De toorn van de ster heeft alles in lichterlaaie gezet

‘Balancerend op het stoffige bergpad, met links de steile hoogte en rechts de donkere afgrond. Zweet prikt in mijn ogen en het caleidoscopische patroon van de kiezels voor mij maakt me duizelig. De gloeiende vuurbal staat nu recht boven me. Ik kan er niet naar kijken maar weet dat hij er is. Hij bijt in mijn nek en slaat zijn verschroeiende vlammen op mijn huid. De droge lap die ooit mijn tong was schuurt tegen mijn verhemelte.

De horizon trilt in de verte. Daar, midden in het grote, gillende geel lokt een kleine donkere vlek mij, de schaduw van een rimpelige olijfboom. De hoop op verkoeling. Ik sla mijn verbrande lijf er omheen, druk mezelf tegen de boom, tegen de berg. Nu gaat het snel. De toorn van de ster heeft alles in lichterlaaie gezet. Hij geselt de contouren, de vormen, tot ze verdwijnen. Geen kleuren meer, behalve het hete, helle licht. De smeltende kiezels branden gaten in mijn voeten. Het bergpad druipt van de helling af. De olijfboom waaraan ik me vastklamp, breekt uiteen in as, en ik wankel en verdwijn in de stroom van gesmolten steen.’